همه ما آدمها چه كم و چه زياد گرفتار زندگي ماشيني و در بعضي مكانها گرفتار نامهرباني و بي توجهي اطرافيان هستيم. اما به نظر من اين دليل نميشه كه ما هم بخوايم زندگي كردن رو فراموش كنيم. منظورم محبت كردن ديدن شنيدن و لمس زندگي ست. ما ميتونيم خودمون حتي يك روزمون رو طوري آغاز كنيم كه طعم همه لحظات از دست رفته رو از اول بچشيم. بايد فكر كنيم خدا كه مارو بي هدف خلق نكرده. خدا مارو آفريده براي اينكه بندگيش رو انجام بديم. با همه سختي ها چه لذتي فراتر از اين. اون وقت ديگه غم و غصه هامون هم تموم ميشه.(البته غصه اطرافيان و انسانهاي مظلوم آدم رو راحت نميگذاره)